Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Στον ίδιο τερματισμό ... 57 χρόνια μετά!


της Κορίνας Καφετζοπούλου

Την πρώτη του διαδρομή την έκανε το 1953. To 1956 έτρεξε σε έναν αγώνα με τερματισμό την Πλατεία Ελευθερίας. Την ερχόμενη Κυριακή (29 Σεπτεμβρίου) θα κάνει περίπου την ίδια διαδρομή με αφετηρία την Κνωσό και τον ίδιο τερματισμό στο πλαίσιο της διοργάνωσης για τον 7ο «ΔΙΕΘΝΗ ΚΝΩΣΕΙΟ ΔΡΟΜΟ 20.000 μ.» αγώνα και δυναμικό βάδην 5.000 μ.

Στον αγώνα αυτό θα λάβουν μέρος περίπου 500 αθλητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Πρόκειται για μια διαδρομή που διοργανώνεται από το Σύλλογο Μαραθωνοδρόμων Κρήτης, την Ελληνική Ομοσπονδία Συλλόγων Μαζικού Αθλητισμού και Υπεραποστάσεων (ΕΟΣΛΜΑ-Υ) την Περιφέρεια Κρήτης και το Δήμο Ηρακλείου.

Ένας από τους δρομείς θα είναι και ο 76χρονος Βασίλης Ανδρουλάκης από τις Μελέσες που εξακολουθεί να τρέχει και τερματίζει με επιτυχία τους μαραθώνιους.

Στην κατηγορία του (75-80 ετών) είναι από τους ελάχιστους μαραθωνοδρόμους της χώρας ενώ σε βαλκανικό επίπεδο συνεχίζει να τερματίζει πρώτος (!) όταν συναγωνίζεται αθλητές που είναι σε αυτήν την πενταετία.

Μαθητής στο Καπετανάκειο ήταν όταν ξεκίνησε να τρέχει με τη φανέλα του ΟΦΗ, στις αρχές της δεκαετίας του '50, στο Ηράκλειο, ως δρομέας μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων.

Χρόνια φτωχά - τόσο φτωχά που τα παιδιά δεν φορούσαν παπούτσια. Για να τρέξουν τότε τα παιδιά, παπούτσια τους έδινε η ομάδα. Μετά τον αγώνα τα έπαιρνε πίσω, για να τους τα δώσει στον επόμενο. Λόγω της έλλειψης υποδημάτων "πολλοί νεαροί τότε έτρεχαν στους αγώνες μόνο και μόνο για τα παπούτσια", όπως λέει στο MadeinCreta.

Ο νεαρός τότε Βασίλης Ανδρουλάκης, όμως, δεν πήγε να τρέξει για να πάρει παπούτσια. Πήγε για ... να τα λιώσει και το κατάφερε.

Μάλιστα σήμερα, συνεχίζει ακόμα να λιώνει τα παπούτσια του, έχοντας τρέξει εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ούτε ο ίδιος ξέρει πόσα. Έτρεχε κατά μέσο όρο σε 2 αγώνες το μήνα, 25 αγώνες το χρόνο. Μαραθώνιους, ημι-μαραθώνιους, ή άλλες διαδρομές.

Το θέμα του δεν ήταν ποτέ τα χιλιόμετρα, ούτε η φυσική του κατάσταση, είναι τόσο καλή στα 76 του χρόνια, που ακόμα και απροπόνητος έναν ημιμαραθώνιο (20 χιλιόμετρων) θα τον τερματίσει άνετα.

Το θέμα για αυτό το ταλέντο του στίβου που ανέβηκε σε πολλά βάθρα - χωρίς ποτέ να ακολουθήσει τον επαγγελματικό αθλητισμό - και έχει δεκάδες μετάλλια, ήταν το οικονομικό.

Παιδί πολύτεκνης οικογένειας από την επαρχία δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να προχωρήσει, όπως ο ίδιος ονειρευόταν. Για τον ίδιο λόγο δεν πήγε να σπουδάσει και στη νομική Αθηνών.

«Δυστυχώς η βιοπάλη δε μου επέτρεψε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό την εποχή που θα μπορούσα. Ως έφηβος στην Κρήτη δεν είχα αντίπαλο, έκανα ρεκόρ που σήμερα δεν τα κάνουν οι έφηβοι, όπως τα 3 χιλιόμετρα κάτω από 10 λεπτά και τα 5 χιλιόμετρα γύρω στα 15 λεπτά.

Σήμερα στην κατηγορία μου ως βετεράνος τερματίζω πρώτος στα Βαλκάνια.

Στο Μαραθώνιο του 2010, απόσταση 42,195 μ. με τραυματισμό, την έκανα σε 5.45 ενώ την είχα κάνει το προηγούμενο έτος 4.20.

Ο βασικός μου στόχος δεν είναι ο χρόνος αλλά ο τερματισμός. Αγαπώ τον αθλητισμό αλλά ποτέ δε θα τρέξω υποβασταζόμενος», λέει στο MadeinCreta, αυτός ο καταπληκτικός αθλητής με τον τόνο της φωνής του να φανερώνει ακόμα την πικρία για το ότι η οικονομική κατάσταση δεν τον άφησε να προχωρήσει έτσι όπως ο ίδιος φανταζόταν.



«Πάλι θα δούμε την πλάτη σου;»

Ο κ. Βασίλης Ανδρούλακης που πάντα φοράει αθλητικά και κοντό παντελόνι είναι ο μεγαλύτερος αθλητής στην Κρήτη και μέλος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου.

Τον αγαπάνε όλοι κι όταν οι αποστολές φεύγουν για τους αγώνες τον πειράζουν λέγοντας του «πάλι την πλάτη σου θα δούμε σήμερα;» κι ας είναι δεκαετίες μικρότεροι.

Ο κ. Ανδρουλάκης πρέπει να είναι ιδιαίτερα αγαπητός και στο ΙΚΑ (!).

Το βιβλιάριο υγείας έχει ξεχάσει να το χρησιμοποιεί και την τελευταία 20ετια δεν στοίχισε στο ΙΚΑ ούτε 100 ευρώ. Αν δεν ήταν οι τραυματισμοί των αθλητών στη μέση θα το είχε φυλαγμένο και σε μπαούλο. Καταναλώνει πολλά φρούτα, χορταρικά και γάλα και εννοείται ότι ποτέ δεν έχει καπνίσει.

Είναι μια ζωή 57 κιλά, έχει ύψος 1,70, νιώθει μια χαρά, και έχει μια εξαιρετική φόρμα που τον βοηθάει να τρέχει ακόμα και απροπόνητος. Ο σωματότυπός του είναι ίδιος με του Γιώργου Αφουρδακού αθλητή της εθνικής ομάδας στίβου και βαλκανιονίκη. Μαζί με τον Παντελή Καμπαξή είναι αυτή τη στιγμή οι καλύτεροι δρομείς της Κρήτης σε Μαραθώνιους και τις υπεραποστάσεις.

Η σημασία του «καθαρού» αθλητισμού

Μιλώντας κανείς με αυτόν τον μαραθωνοδρόμο μπορεί να διδαχθεί πολλά από τη φιλοσοφία της ζωής του, που δίνει παράδειγμα καλής και υγιούς ζωής.

Μπορεί να ξεκίνησε να τρέχει , πριν 60 χρόνια, σε μια εποχή που πολλά ταλέντα χάθηκαν αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ζήσει μια ζωή υπερασπιζόμενος το στίβο και μάλιστα εποχές που πολλοί τον χλεύαζαν και δεν καταλάβαιναν αυτή την εσωτερική του ανάγκη.

«Δυστυχώς η Ελλάδα, που δημιούργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν έχει αθλητική παιδεία. Ξέρετε ότι όταν τρέχουμε μας χειροκροτούν και μας αποθεώνουν οι ξένοι που θα μας συναντήσουν στο δρόμο και ποτέ οι Έλληνες; Δυστυχώς εδώ δεν έχουν μάθει να εκτιμούν την προσπάθεια και την αξία της κληρονομίας του στίβου».



Στο Μαραθώνιο της Αθήνας τρέχουν χιλιάδες αθλητές. Οι Έλληνες όμως είναι λίγοι σε σχέση με τη μαζικότητα της συμμετοχής. Ο στίβος είναι για τον ίδιο το πιο ευγενές άθλημα και ο Μαραθώνιος η κορωνίδα.

«Σε αυτές τις αποστάσεις τρέχεις για αρκετή ώρα με κάποιον που δεν ξέρεις ή αλλάζεις συντρόφους. Μπορεί σε ελάχιστα λεπτά να σε περάσουν ή να περάσεις 300-400 άτομα. Όμως μετά θα χαιρετηθείς με όλους. Με μερικούς από αυτούς μπορεί να έχεις πιάσει και κουβέντα στη διαδρομή, να έχετε μοιραστεί το ίδιο μπουκάλι νερό. Ο στίβος είναι ανθρώπινος. Ακόμα με δελεάζει το δέσιμο με τους αθλητές. Δεν υπάρχει αντιπαλότητα όπως σε άλλα αθλήματα».

Όπως τονίζει, ο αθλητισμός τη δεκαετίας του '50 γενικώς «έχει τεράστια απόσταση και γέρνει προς τα κάτω δυστυχώς: «Εγώ κάνω «καθαρό» αθλητισμό 60 χρόνια. Όσοι παίρνουν αναβολικά μετά τα 40 τους - ζήτημα 50 - δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Η υποβοήθηση είναι πρόσκαιρη και τα επακόλουθα καμία φορά τραγικά».

Η χρονοκάψουλα

«Δύναμη παίρνω στη ζωή από το Μαραθώνα

ψυχή και σώμα γίνονται όνειρο στον αγώνα

Άμα πατήσω μια κορφή, άλλες σημάδι βάνω

για να μετρήσω αμέτρητες, ίσαμε ν΄αποθάνω…»

Αυτή η μαντινάδα κλείνει το κείμενο που έγραψε ο βετεράνος Μαραθωνοδρόμος Βασίλης Ανδρουλάκης το 2010, όταν συμμετείχε στον 28ο Μαραθώνιο της Αθήνας του 2010, που ήταν αφιερωμένος στην επέτειο για τα 2.500 χιλιάδες χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα.

Πολλά κείμενα που γράφτηκαν τότε τοποθετήθηκαν σε χρονοκάψουλα αναμνήσεων που θάφτηκε σε συγκεκριμένο σημείο του Πάρκου Ελευθερίας μπροστά από το άγαλμα του Βενιζέλου.

Πρόκειται να ξεθαφτεί το 2110 (!) στην επέτειο των 2.600 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα.

Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από αυτό για έναν αθλητή που έτρεχε μια ζωή για τη φανέλα;

madeincreta.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το blog περιμένει τα νεα και τα σχόλια σας μέσα από το Facebook, το Twitter, και το e-mail μας!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...