Αντέχει και τροϊκανούς και μνημόνια και συνεχίζει να ασχολείται, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις του, με το χωράφι. Και βέβαια, φτάνει και στο καφενείο του Μιχάλη Θεοδοσάκη στο χωριό και αναλώνει την ώρα στις… μάχες της πρέφας, απέναντι στους συγχωριανούς του Κώστα Κακλαμάνο και Μανώλη Ζαχαριουδάκη και «ο νικητής πληρώνει τις ρακές» που συνοδεύουν το παιχνίδι.
Τις τελευταίες μέρες νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Ρεθύμνου αφού ατύχησε και έπεσε στο σπίτι του. Τραυματίστηκε στο δεξί πόδι και υποβλήθηκε σε επιτυχή επέμβαση από τους γιατρούς, και σύντομα θα επανέλθει στο σπίτι του για να συνεχίσει τη ζωή του, όπως την έχει καθορίσει ο ίδιος.
Είναι εντυπωσιακό ότι αυτός ... ο έφηβος των 100 ετών διαθέτει σε πλήρη επάρκεια τις αισθήσεις, έχει μνήμες και όταν ερωτάται αν φοβάται το θάνατο απαντά: «Δε θα ήμουν εδώ αν τον φοβόμουν». Ενώ για τις δυσκολίες των σημερινών καιρών, έχοντας ο ίδιος ζήσει μεγαλύτερες στο παρελθόν των εκατό χρόνων της ζωής του, θα πει: «Η ζωή μου είναι άριστη. Πάω στο καφενείο, παίζω την πρέφα μου, γράφω, πίνω και τις ρακές μου. Τώρα τι θα γίνει με αυτές τις δυσκολίες το μέλλον θα δείξει…».
ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
Η παραμονή και νοσηλεία του στο νοσοκομείο, ωστόσο, μπροστά σε εκείνα που έζησε για ένα τετράμηνο στην πρώτη γραμμή του πυρός στα γεγονότα του ελληνο-ιταλικού πολέμου και στα όσα ακολούθησαν της γερμανοκατοχής στην Κρήτη, είναι λεπτομέρειες! Και τις μέρες μετά την κατάρρευση του μετώπου, ο Παναγιωτάκης γύρισε «από την Αλβανία με τα πόδια στο χωριό».
Με μια βάρκα μαζί με άλλους δεκαέξι Κρητικούς, ήλθαν από το Γύθειο στο Ακρωτήρι Χανίων και από εκεί ο καθένας, οδοιπορώντας, έφτασε στο χωριό του. Στο σπίτι του βρέθηκε στα τέλη Αυγούστου ή αρχές Σεπτεμβρίου, όταν πια οι Γερμανοί είχαν καταλάβει το νησί και προχωρούσαν χωρίς καμιά διαδικασία σε εκτελέσεις αθώων πολιτών. Θυμάται εκείνες τις μέρες στο Γύθειο: «… Πλερώσαμε το βαρκάρη και εγώ του έδωσα ένα χιλιάρικο. Ταξιδεύαμε ούλη τη νύχτα και μόλις βγήκενε ο ήλιος μπήκαμε στο Ακρωτήρι…».
Στη διαδρομή των δεκαέξι προς τα Χανιά συνάντησε ένα Πελοποννήσιο που του πούλησε μια ταυτότητα Ιταλού στρατιώτη προς πεντακόσιες δραχμές. «Πήγα να βγάλω εισιτήριο με το λεωφορείο για να φύγω για το Ρέθυμνο, όμως οι θέσεις ήταν συμπληρωμένες και δεν βρήκα. Όταν φώναζαν τα ονόματα των επιβατών, ένας δεν παρουσιάστηκε, πήρα τη θέση του και ήλθα στο Ρέθυμνο…».
Από την άφιξή του στο χωριό αρχίζουν τα δύσκολα της κατοχής. Όμως ο αιωνόβιος, σήμερα, άντεξε και ορθοπόδησε, όπως αντέχει και τα σημερινά δεινά που επιβάλλονται από τους δανειστές στον πληθυσμό που δεν έχει ευθύνη για την κρίση του πολιτικού συστήματος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog περιμένει τα νεα και τα σχόλια σας μέσα από το Facebook, το Twitter, και το e-mail μας!